Muddy Gurdy (F) Blues De Mooie Molen Roeselare - 07-03-2025 reporter & photo credits: Marcel info band: Muddy Gurdy info club: De Mooie Molen (Cobra) © Rootsville 2025

Niet dat dit echt bij de deur is, maar gezien hier in België, Muddy Gurdy, zo goed als nooit worden uitgenodigd, zag ik mij genoodzaakt de verre rit naar Roeselare te ondernemen. In Zaal De Mooie Molen zijn ze gewoon om op geregelde tijdstippen optredens te organiseren en kijk, ze hadden het fantastisch idee om Muddy Gurdy uit te nodigen, en laat ik nu een geweldige fan van dit trio zijn.

He trio van Muddy Gurdy komt uit “La Douce France” en meer bepaald uit de Auvergne. Muddy Gurdy begon als een sideproject van de Franse gitarist Tia Gouttebel en haar acolieten Gilles Chabenat op draailier en Fabrice Bonny aan de drums. Geen alledaags instrument zoals u kan lezen. Muddy Gurdy is een project dat op poten werd gezet door de vereniging Chantilly Negra. De bedoeling was om het eeuwenoude instrument dat de draailier is, te integreren in de muziek van de Mississippi.

De bende vertrok dus voor een maand naar Como (Mississippi) en deed een hoop 'field recordings' die de originaliteit van zowel het instrument als van de blues wisten te bewaren en dat resulteerde in een album met de gelijkaardige naam. Schitterend werk dat ondertussen navolging heeft gekregen met hun nieuwste album “Seven” dat nu in Louisiana op gelijkaardige wijze werd opgenomen. Puurder als dat kan je niet hebben, op sommige nummers hoor je zelfs de vogeltjes fluiten of een truck op de achtergrond voorbijrijden. Totaal opgenomen in de geest van de 'field recordings' van Alan Lomax. Een gig om naar uit te kijken.

Niet zo veel volk in de kleine zaal van de Mooie Molen, maar net genoeg om het aangenaam te maken. Negen uren hadden onze muzikale vrienden in de wagen gezeten om tot in Roeselare te raken, vertelden ze mij. Clermond-Ferrand ligt niet bij de deur natuurlijk en de Parijse ring op een vrijdag is een echte verschrikking. Enfin, met slechts een kleine beetje vertraging konden ze eraan beginnen en dit gebeurde met ‘Help The Poor And The Needy’ en daarmee waren we vertrokken voor een rit door de Mississippi Delta en de swamps van Louisiana.

Vervolg werd gegeven met ‘Help The Poor’, hoewel de titel bijna hetzelfde klinkt is het een totaal ander nummer. De percussie van Fabrice geeft een volledige ondersteuning en vult perfect de klanken aan die Gilles uit zijn draailier haalt. Uitzonderlijk om blues met zo’n instrument te horen spelen, maar het klinkt wonderwel mooi. Je kan het zien als vervanging voor een harmonica, een viool of zelfs een accordeon. ‘Louisiana Blues’ is een traag nummer en afkomstig uit het laatste album, en dat zou ook niet het laatste nummer zijn uit die plaat die we vanavond zouden te horen krijgen.

Iedereen zal wel al eens ‘Chain Gang’ gehoord hebben, de hit van Sam Cooke? Wel in de versie van Muddy Gurdy krijgt deze song een heel andere dimensie, rauw en onversneden. Pure Hill country blues. Dat Tia grote fan is van Jessie Mae Hemphill is algemeen geweten en met ‘Tell Me You Love Me’ was dan ook een ode aan haar idool. Het tempo gaat alweer de hoogte in met een stevige ‘MG’s Boogie’ wat met de draailier een combinatie wordt van de ons gekende boogie en de traditional “bourrée’ uit de Auvergne en deze twee stijlen matchen wonderwel. Terug naar de oude meesters met ‘Down In Mississippi’ van JB Lenoir. Tia kent haar klassiekers. We vervolgen met ‘Black Madonna’ en het pittige en door iedereen gekende ‘Jambalaya’, song dat ook op het nieuwe album staat en een ietsiepietsie sneller wordt gespeeld dan de door ons gekende versie. Bij deze zaten we in de sfeer van Louisiana.

‘Land Song’ is een nummer gebaseerd op de liedjes die vroeger in het veld werden gezongen en het begin is duidelijk heel gospel gekleurde, het levert ook alweer een hoofdrol op voor Gilles en zijn draailier. Met ‘Plain Golden Ring’, een song uit 1959 van Nina Simone, waren we weer aanbeland bij de laatste schijf. Zeer ingetogen nummer dat door Tia heel sereen wordt gebracht en waar een mens al eens kiekenboelen van krijgt. Stilaan naderde het einde maar eerst kregen we nog twee toppers aangeboden met ‘Skinny Woman’ van RL Burnside en Mississippi Fred McDowell’s ‘You Got To Move’.

Niet dat dat laatste letterlijk werd genomen want de aanwezigen wilden graag nog een extraatje alvorens huiswaarts te keren en met het heel mooie ‘Laisser Mon Coeur’ uit het laatste album en RL Bunside’s ‘Jumper On The Line’ werd definitief afscheid genomen van een dankbaar publiek. Mooi einde van een reis doorheen Mississippi en Louisiana.

Het was niet bij de deur, maar alvast de moeite om de weg naar Roeselare af te leggen. Misschien ook nog eens tip voor organisatoren om dit trio even binnen te halen, want het is echt de moeite waard. See you next time folks!

Marcel